W mojej głowie wciąż iluzja.

Mam wrażenie, że stoję w miejscu. 

Tyle starych zdjęc, na nich wciąż kurz. 

Chciałabym komuś wkońcu zaufać, chciałabym wkońcu poznać kogoś kto da mi szczęście, kogoś kto zmieni moje życie.

Ostatnio usłyszałam, że człowiek jest nikim bez kochajacej osoby u swego boku. Czuję, że jestem nikim ? Nie wiem... Nie chce siebie oceniać przez pryzmat innej osoby. Mam wrażenie, że aplikacje randkowe tylko sprawiają, że staję się coraz bardziej zimną sucz. Ocenianie ludzi na podstawie zdjecia, kilku słów, które napiszą na swój temat, przecież to tylko szufladkowanie ludzi. Przez wiele lat pracowałam nad tym, by być otwartą na świat, na ludzi. Wielokrotnie próbowałam przełamać nieśmiałość, by móc wyrazić swoje zdanie. W tym momencie czuje, że robie krok w tył. Nie chce by mnie oceniano na podstawie wyglądu, a robie to samo.... Pora przerwać ten chory krąg. 

A czy to pora by przypomnieć sobie kim jestem ? Tak, zdecydowanie to ten moment.

Pora walczyć o siebie, o swoje idee.

Kim chce być ? Chce być szczęśliwą osobą! W jaki sposób tego dokonam ? Przede wszystkim zatrzymam sie na moment i zastanowię się nad tym co jest dla mnie najważniejsze. Przede wszystkim rodzina, bliscy mi ludzie. Zacznę poświęcam im więcej czasu.

Nieukrywam, że samotność nauczyła mnie wieczorów w zamknieciu. Lubię włączyć wieczorem swoja ulubioną nutkę, i rozpływać sie w spokoju i rozmyśleniach. 

Boże, nie chce prosić o wiele, jedynie o jakąś wskazówkę, która pozwoli mi uwierzyć, że to co mam w sercu jest faktycznie dobre i prawdziwe. Chciałabym wierzyć, że droga, którą podążam jest tą właściwa. Niedawno miałam możliwość zmiany swojego życia o 180 stopni, nie zrobiłam tego. Zastanawiam sie dlaczego ? W dalszym ciagu waham się czy podjełam właściwą decyzję. Tak bardzo pragnęłam zmian, a zostałam w dalszym ciągu w swojej strefie komfortu. 

Mój cel- odkryję czym jest kwintensencja szczęścia!

Dopóki widzę horyzont, dociskam mocniej gaz !